Een persoonlijke blog

Ik volg een training van Yolanda Kuin" Kloppend ondernemen". De naam zegt het eigenlijk al. Klopt alles in de onderneming die je hebt. Je zou denken een technisch verhaal, maar het valt allemaal best te doen voor een creatief mens als ik.

Nu kreeg ik in het begin de vraag:

‘Hoe heb jij je ontwikkeld in je bedrijf het afgelopen jaar.’ 

Dit soort vragen kunnen bij mij best lang door werken. Mijn eerste antwoord was:

"Ik heb mij niet ontwikkeld ,want alles lag stil. Als fotograaf mocht je niet werken tot afgelopen mei. Sinds er "corona" is ben ik bedrijfsmatig in een soort van Winterslaap gegaan. Ik heb me teruggetrokken in m'n hol"

Vervolgens ga ik op deze vraag nog even dieper na denken. De wereld heeft bedrijfsmatig stil gestaan. Voor heel veel mensen, door de maatregelen in de wereld. Ik heb me wel iets willen ontwikkelen.

"Ik heb geroeid met de riemen die ik had". 

Beetje werken aan de website en content en zo, maar er is niet veel van de grond gekomen.

Wat is er nou werkelijk gebeurd het afgelopen jaar of eigenlijk 1.5 jaar?

De wereld heeft op zoveel vlakken stil gestaan. Echter zijn er ook heel veel dingen gebeurd in de privésfeer.

We zijn verhuisd in januari, daar zijn we heel erg druk mee geweest. Voordat je je een beetje thuis voelt en het eigen hebt gemaakt. Het heeft bij mij even geduurd. Ongeveer tot na de zomervakantie. Als het ware op de automatische piloot geleefd. Jezelf niet echt de tijd  gunnen om stil te staan, je wordt gewoon een beetje geleefd.

Goed, het bedrijfsleven komt weer een beetje op gang en ik besluit om mee te doen aan het scholingstraject van Yolanda, Kloppend ondernemen. Mijn gedachtes over die eerste vraag hebben nog even doorgewerkt. Ik heb mijn eerste conclusie veranderd:

"Het enige wat bedrijfsmatig gebeurd is in de coronaperiode, is dat ik ervaringsdeskundige ben geworden op het vlak van verlies en afscheidsfotografie".

Vandaag, precies een jaar geleden, heb ik mijn grootste supporter weggebracht. Verplicht en geheel onverwacht afscheid genomen van MIJN allerliefste moeder! Als er iemand op mij en mijn bedrijf vertrouwde was dat mijn moeder wel. Dit deelde ze gelukkig ook met mij. We zijn echte nuchtere West-Friezen en dan is delen van je gevoel niet zo heel gewoon. Je blijft een beetje oppervlakkig. Dat ze trots op mij en mijn bedrijf was heeft ze vaak geuit de afgelopen jaren. In zekere zin: Dat ze het zo knap vond dat ik mij inzette voor afscheidsfotografie.

Ik wil met jullie delen hoe dat voor mij is gegaan, op zo’n manier een ervaringsdeskundige te worden. Ik zou willen zeggen: Natuurlijk hebben we foto's van de verdrietige dagen, maar zo gewoon is dat helemaal niet, dat besef ik mij al te goed.

Hoe ik ervaringsdeskundige werd!

Vrijdag, 17 oktober 2020: Ik weet nog goed wat ik zei, nadat ik de politie had binnen gelaten. De politie begon aan mij en mijn diep slaperige hoofd vragen te stellen. Vragend naar mijn legitimatie zodat het voor hun duidelijk was dat ze bij de juiste Patricia Petrick- Dekker stonden. Dat ze bij de juiste dochter van Mevrouw Alida Dekker-Kuipers waren. Zij is zojuist overleden.

Mijn woorden, mijn reactie, kan ik mij nog goed herinneren? Nou lekker dan: "Ben ik net afgestudeerd voor afscheidsfotograaf. Nu moet ik voor mijn eigen moeders afscheid een fotograaf gaan vinden"

Bizar hé, hoe je in shock kan reageren. Ik liet de politie nog vol trots mijn diploma zien, die in de kamer aanwezig was op dat moment. Mijn diploma voor de opleiding Afscheidsfotograaf. Ik was totaal in shock. Het besef was er totaal nog niet. De politie bracht mij naar mijn ouders. Mijn lieve man Robin bleef bij de kinderen die nog heerlijk lagen te slapen. Waarschijnlijk lekker aan het dromen over het verjaardagsfeestje van Oma gisteren......., hoe gezellig we het hadden......

Ik neem jullie mee in hoe het is gegaan. Ervaringsdeskundige worden. Mijn verhaal met beeld deel ik, ik ben tenslotte niet voor niets ervaringsdeskundige geworden. Ik heb veel twijfels gehad of ik dit met mijn publiek/social wil delen, maar ik vind het belangrijk dat de taboes over de dood verdwijnen. Er mag gesproken worden over verdriet. Verdriet mag er zijn. Er is zoveel liefde te zien in verdrietige periodes en liefde heb je nodig om te helen.

Ook wil ik meegeven dat het Afscheid niet hoeft te gaan zoals standaard. Want wat is standaard? Was je geliefde standaard? Een afscheid mag passend zijn. Wanneer je de juiste mensen om je heen hebt, kan het afscheid een heel mooi passend iets worden. Ik ben trots op hoe ons afscheid is verlopen, zo warm. Dit met jullie delen heb ik ook een beetje nodig voor mijn eigen rouwverwerking.

Een deel van de foto’s en het verhaal over het afscheid van mama deel ik. De foto’s raken mij keer op keer als ik het album open sla. Het verhaal wat in mijn hoofd zit heb ik tot nu toe gedeeld in mijn dagboek. Het heet: Een brief aan: meestal zijn mijn brieven gericht aan mijn moeder.

Het afgelopen jaar heb ik heel veel aan deze foto's gehad. Niet alleen ik, maar ook mijn vader, mijn kinderen en mijn broer. Als je niet verder wilt lezen of geen foto's wilt zien, stop dan hier met lezen, het geeft niet. Maakt het je dan toch nieuwsgierig, dan vind ik het wel prettig als je een lief berichtje achterlaat. Gewoon iets simpels, een klein bericht.

17 Oktober 2021

Lieve mama,

Vandaag is het de ochtend van je overlijden. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet. Moet ik nu hier stil bij staan of moet ik doorgaan in zoeken van afleiding. De gedachte aan het moment, een jaar terug maakt mij zo verdrietig. Maar ook ik mag verdrietig zijn. Ik mis je zo en dan is pap nu zo alleen. Hij gaat zo dapper verder.

Nadat ik papa appte gisteravond of hij bij ons wilde zijn voor afleiding en koffie appte hij terug: het is een gewone avond, als de andere, net als gisteravond.......

Als ik terug denk aan vorig jaar, die avond? Voor mij was het een Hell! De manier hoe dat is gegaan! Ieder verwerkt zijn verdriet op zijn eigen manier en dat is ook goed.

De gedachte aan deze ochtend, de kennisgeving aan de kinderen. Deze rot TAAK, wat we al eerder in hun jonge jaren hebben moeten doen, lag bij Robin, want ik was bij pap.  De gedachte aan het verdriet van de kinderen en het moment van het Vertellen, dat er weer een oma was overleden, maakt mij zo verdrietig. Je ziet dat ieder het op hun eigen manier doet.

Volwassen of klein mens, op dat moment is goed wat goed voelt. De eerste foto's waar ik veel steun aan heb en de kinderen zijn de volgende. Ik heb deze met m'n telefoon gemaakt. Zo snel kon ik nog niet een fotograaf in laten vliegen.

Jullie (de kinderen) waren in ongeloof. Hoe dan? We hadden oma's verjaardag tenslotte donderdag nog gevierd. Indy bleef in pyjama, Quinten trok snel zijn kleren aan. Want dat jullie snel wilden komen om oma te zien was wel duidelijk.

Twee totaal andere kinderen hebben wij. Een soort Yin en Yang. Ook nu een ieder op zijn eigen manier in rouw.

Indy liet haar gevoelens de vrije loop, kroop bij oma op bed en heeft voor mijn gevoel uren daar gelegen. Lekker tegen oma aan, zoals ze vaker deden. Oma had het wel wat koud.

De omslag doek, die oma graag droeg moest maar even om. De trouwfoto, die al jaren naast het bed van mijn ouders staat heeft ze erbij gepakt.

Hoe lang we daar gelegen hebben, heb ik geen idee van. Wat er met de rest van de wereld gebeurde heb ik ook geen idee van. Maar de mijne (onze) stond STIL!

Quinten gaat in zijn staat van onzichtbaarheid, z'n eigen wereldje in, zoals hij wel vaker heeft gedaan in het verleden met rouw. Gelukkig was tante Magda aanwezig, zus van mama, die heerlijk kan knuffelen.

Als ze beiden zojuist mijn kamertje binnenlopen en de foto's opnieuw zien begint Quinten eindelijk eens te huilen. Als ik vraag wat het met hem doet verteld hij dat de foto hem terugbrengt naar de akelige ochtend van Vertellen. En dat het superfijn was om van Tante Magda een knuffel te krijgen. Dit geeft ons een opening voor een gesprek.

Indy vraagt naar een nieuwe afdruk van de foto van haar en oma op bed, ze heeft hem een keer in haar boosheid verscheurd. Natuurlijk heb ik dit voor je, ik zal hem voor je uitprinten.